De vicieuze cirkel van kampcharme
“Om 6 uur verzamelen op sportpark de Calbroek” zeg ik hardop tegen mijn vader, terwijl ik de uitnodiging voor het voetbalkamp in mijn handen heb. Het eerste weekend alleen van huis in mijn nog prille leven staat namelijk voor de deur. Dit voetbalkamp is al de gehele week gesprek van de dag op het schoolplein en met een volle lading snoep, frisdrank en goede moed verzamelen we ons met de F-pupillen, van het seizoen 1993-1994, op het sportpark. Er stond toch echt 6 uur op de brief, maar gelukkig komt de leiding al aangesneld;-). Gespannen en overenthousiast stappen we de auto in die ons richting Oss leidt. Wat overigens een unicum mag heten, aangezien we buiten het voetballen zelf om niet vaak buiten de dorpsgrenzen zijn geweest, laat staan zonder ouders. De locatie leidt ons naar een ietwat verlaten clubgebouw aan de rand van de stad. “Goeiekoper zulde het nie viende” schreeuwt een van de leiders naar een medeleider, waar ik jaren later nog hartelijk om kan lachen. Onbevangen als we zijn negeren we voor het gemak maar het rottende hout, de gebrekkige sanitaire voorzieningen en de smerige vloer en we settelen ons . Dit gebouw plus aangrenzende tuin zal ons universum voor de komende paar dagen zijn.
Tot het begin van dit millennium was dit jaarlijkse kost voor mij en ik denk dan ook met warme gevoelens terug aan die tijd, die ondanks het gebrek aan een geoliede organisatie (i.t.t. Jong Nederland) altijd memorabel waren. Van levend stratego tot stoer meedoen met de oudere jongens en liedjes verzinnen over groepsgenoten tot stiekem opblijven tot ver na middernacht; been there done that. Ongeacht de locatie en organisatie, was het vaak de charme van het samenzijn met groepsgenoten en leiding dat het kamp altijd tot een succes maakte.
Nu bijna 2 decennia later, waarvan mijn laatste zonder ervaringen met kampen, moest ik zo onderhand een woordenboek raadplegen om uit te vinden wat een kamp nu ook alweer precies was. Afgelopen jaar kreeg ik het voorrecht om weer eens mee te mogen, maar nu als leiding. Ik had van de voorzitter al gehoord dat het doorgaans zijn hoogtepunt van het jaar was, maar ik had me meer voorbereid op het festival Rock Werchter in België dat enkele dagen hiervoor zou plaatsvinden.
Als eerstejaars leiding kende ik het merendeel van de kinderen niet, maar gelukkig was mijn vriendengroep (bestaande uit de dames uit het geboortejaar 2003) wel compleet aanwezig, wat me enigszins geruststelde. Allereerst stond er een introductie voor de leiding op het programma. Ik ben vroeger nooit lid van JN geweest, wist niet wat een JN-kamp precies inhield en totaal niet wat ik kon verwachten. “Hier kun je je wassen” vertelt onze gids (Jan Kaak red.) terwijl hij naar naar een waterpomp wijst. Ochjee denk ik bij mezelf, want na 5 dagen Rock Werchter was ik eigenlijk wel toe aan een warme douche en de groepswasbakken aldaar waren zo slecht nog niet. Ook dacht ik weer terug aan de jaren 90 en bedacht me dat we het toen ook zo slecht nog niet hadden: Smerige vloer>geen vloer, gebrekkige sanitaire voorzieningen>gat in de grond, slechte douche>waterpomp. Een knipoog is hier wel op zijn plaats, aangezien de hygiëne bij ons vanzelfsprekend wel goed is. Verder de draaiboeken, de huishoudelijke regels en het programma doorgelezen en duidelijker konden we het als leiding niet krijgen.
Afijn, de dagen vlogen voorbij en ik moet eerlijk bekennen dat ik mezelf bij de kinderen weer zelf een kind voelde die misschien zelf nog begeleiding nodig had. Even weg van de dagelijkse beslommeringen en met weemoed terug worden herinnerd aan die mooie tijd. Dit kamp had iets speciaals en ik zal uitleggen waarom. Tijdens dit gehele kamp zaten we met de leiding op dezelfde golflengte qua sfeer en beslissingen, de organisatie was nagenoeg perfect (waarvoor dank!) en dit had zijn weerslag op het enthousiasme van de kinderen, wat weer zijn weerslag had op dezelfde golflengte zitten als leiding zijnde. Over vicieuze cirkels gesproken..
Met een moe, maar vooral voldaan gevoel keerde ik huiswaarts. Na Rock Werchter dacht ik dat de voorzitter onmogelijk gelijk zou kunnen krijgen, maar hij had inderdaad gelijk. Dit was nu al het hoogtepunt van mijn jaar! De sfeer, het primitieve, de geweldige kinderen en vooral het samenzijn en -meemaken behoorden tot de charme die ik in de afgelopen jaren heb gemist, de charme van een kamp.
Ik bedacht me ook dat de ouders, van sommige kinderen, tot de leiding behoorden van mijn kampen en dat misschien wel de kinderen van dit kamp weer leiding zullen geven aan mijn kinderen over 20 jaar et voilà de vicieuze cirkel van kampcharme is rond!
Was getekend,
Sajanth Jayakkumaran
Het lijkt me leuk om de ervaringen van ouders als leiding van kampen (misschien wel mijn voetbalkampen of de voetbalkampen van HBV) en/of de ervaringen van de eigen kinderen op kampen te delen (zoals ze deze thuis vertellen). Interessant is het als je verhalen hebt over beiden en hier weer overeenkomsten in ziet. Leuke anekdotes over de leiding (huidige- en ex-leiding) en kinderen van Jong Nederland zijn natuurlijk van harte welkom!
